94/8/5
11:52 ع
محمد بن ادریس شافعی ملقب به ابو عبدالله، فقیه قرن دوم هجری و بنیانگذار یکی از مذاهب چهارگانه اهل سنت موسوم به مذهب شافعی است. او در سال 150 هجری قمری در غزه یا بقولی سوریه متولد شد. مذهب شافعی سومین مذهب بزرگ اهل سنت است و شباهت های بیشتری با امامیه دارد. خصوصیت ویژه جناب محمد بن ادریس، ارادت و اظهار علاقه شدید او نسبت به اهل بیت پیامبر است. او در دیوان اشعارش، شعرهای بسیار زیبا و دلنشینی در مدح و توصیف اهل بیت و خصوصا حضرت علی(ع) سروده است. شعر زیر، توسط این فقیه بزرگ اهل سنت در شان و مدح حضرت سید الشهداء (ع) و توصیف حادثه کربلا سروده شده است:
و مما نفی نومی و شیب لحیتی ـ تعاریف ایام لهن خطوب
تأوب همی و الفواد کتیب ـ وارق عینی و ارقاد غریب
تزلزلت الدنیا لآل محمد ـ و کادت لهم صم الجبال تذوب
فمن بلغ عن الحسین رساله ـ و ان کرهتها انفس و قلوب
قتیل بلاجرم کان قمیصه ـ صبیغ بماء الارجوان خصیب
نصلی علی المختار من آل هاشم ـ و نوذی بینه ان ذاک عجیب
لئن کان ذنبی حب آل محمد ـ فذلک ذنب لست عنه اتوب
هم شفعائی یوم حشری و موقفی ـ و بغضهم للشافعی ذنوب
ترجمه: «این حادثه از حوادثی است که خواب مرا ربوده و موی مرا سپید کرده است. دل و دیده مرا به خود مشغول ساخته و مرا اندوهگین کرده است و اشک چشم جاری و خواب از آن پریده است. دنیا از این حادثه خاندان پیامبر متزلزل شده و قامت کوه ها از آن ذوب شده است. آیا کسی هست که از من به حسین پیامی برساند اگر چه دل ها آن را ناخوش دارند. حسین کشته ای است بدون جرم و گناه که پیراهن او به خونش رنگین شده. عجب از ما مردم آن است که از یک طرف به آل پیامبر درود می فرستیم و از سوی دیگر فرزندان او را به قتل می رسانیم و اذیت می کنیم. اگر گناه من دوستی اهل بیت پیامبر است از این گناه هرگز توبه نخواهم کرد. اهل بیت پیامبر در روز محشر شفیعان من هستند و اگر نسبت به آنان بغضی داشته باشم گناه نابخشودنی کرده ام».
منبع:
1. الشافعی، حیاته و عصره، ابوزهره، ص 41 و 43و کتاب الشهاوی فی تاریخ التشریع الاسلامی
2. نامه دانشوران ناصری، ج9، ص298.